Γράμμα στη μάννα με ... 2ν (αρχή)

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2021

2021

2021 και η google μας ενημέρωσε πως θα διαγραφούν λογαριασμοί που είναι ανενεργοί, πάνω από δυο χρόνια.

Τρέχα γύρευε, τώρα.

15 χρόνια δουλειάς, (ήμαν νια και γέρασα) με κόπους και πόνους, δεν τα διαγράφεις, έτσι, απλά, κυρία google.

Ζωή απ' τη ζωή μας, σου χαρίσαμε... και δεν έχασες!

Κι ότι μας χάρισες, έτσι απλά: "θα το διαγράψεις".

Σαν να μην υπήρξαμε...

Υπήρξαμε όμως και θες δε θες, κάποιοι θα μας θυμούνται και χωρίς τα ενθύμια.

Έδωσες και προθεσμία: 21/1/21 !

Ότι μπορώ, κι ότι προλάβω, σε καιρό που τρέχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα, για όλον τον κόσμο.

Έτσι, για να μην πω, πως δεν προσπάθησα, αφού είμαι ακόμα ζωντανή.

Νιώθω πως μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω...

Πάνω από 150 blog, εργατοώρες... βάλε και 24ωρα ολόκληρα (συχνάκις)

περαστικό κυκλάμινο του βουνού, εκ Πηλίου ορμώμενο...

Θες δε θες, θα με θυμάσαι.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Μάννα, τι να σε κάνω;
Τότε, δεν ήξερα.
Σ' έκοψα στα δυο.
Μετά, σε περισσότερα....
Σε σκόρπισα, όπως κι εγώ σκορπίστηκα.... ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ και από ΑΛΛΟΥΣ....

"Ακούς;" είπα μόλις στον άντρα μου που έφυγε καθυστερημένος για τη δουλειά.
Όχι, δε ρωτάω εσένα.
Εσύ, χρόνια μ' ακούς, μα δεν απαντάς.
Μόνο χαμογελάς.
Και χαμογελάς τόσο όμορφα!...

Ούτε εκείνος μ' απάντησε.
Μου χαμογέλασε.
Αρκεί.
Με άκουσε.

Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2007

Συνέχεια εδώ ...

http://katerinastamatioupap4.blogspot.com/

(Γιατί το blog αυτό δεν σηκώνει άλλο φορτίο εικόνων). 2/24/2007 11:47:00 μμ

ΥΓ. Μετά από πέντε -σχεδόν- χρόνια, γελάω με την τότε άγνοιά μου και με την ντροπαλοσύνη μου...
Α, ρε, μάννα...! "Το μήλο κάτω απ' τη μηλιά θα πεσ'!"
Πριν πάω σε νέους κύκλους όμως, θα διορθώσω αυτά τα μπλογκ! Το χρωστάω πρώτα απ' όλα σε σένα και μετά σε μένα... (Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012)

Υγ, 2. (ενώ διορθώνω - επιτέλους - ένα δικό μου μπλογκ!)
Αναρωτιέμαι, αν μπορεί άνθρωπος, να ξυπνήσει και να "θυμώσει" μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια! Να, που βρέθηκα εγώ! Τώρα, μετά από πεντάχρονη πορεία... στα χαμένα, βρήκα χρόνο και για το "Μάννα"!
Μα, ένας Άνθρωπος, δεν βρέθηκε να πει:
"Γιατί, ρε, Κατερίνα, έθαψες τόσο βαθιά την ψυχή σου;"
Ας σωπάσω. Είναι πολύ αργά για να μου φταίνε οι άλλοι!
"Παραπονιάρ'ς είμαι. Δεν είμαι φαγάς!" Ε, μάννα;